مـرغ دلـم پـر زنـد بر سر کـوی رضا           دسـت نـیـازم بـود بـاز به سـوی رضـا
آرزویـم ایـن بــود تـا دم مــردن شــود           چـشم گـنه‌کـار من بـاز به سـوی رضا

خلق جهـان زائرند از همه سو کعبه را           کعـبه بـود در حجـاز زائر کـوی رضا
با نفس عیسویش، با دم جانبخش خویش           جـان مـسـیـحا بـود زنـده ز بـوی رضا
بـر بـدنـش می‌شـود آتـش دوزخ حـرام           هر که خورد قطره‌ای آب ز جوی رضا
کشور ایران فـقـط نیـست به او مـتـکی           زنـدگی کـائـنـات بـسـته به مـوی رضا
نیست عجب خضر اگر تشنه لب جام اوست           سـاقی رضوان بود مست سبـوی رضا
جرم و گناه و خطاست عادت دیرین من           عفو کرامت بود خصلت و خوی رضا
چند به شوق بهشت زائر این در شوی           جـنّـت جـنّـت بـود روی نـکـوی رضـا
"میثم" اگر از نماز آبروی مؤمن است           آب دهـد بـر نـمـاز آب وضـوی رضـا